Pracowałem w tym samym budynku co hotel, w którym Utracony sens po tłumaczeniu został nakręcony.
Plik Park Hyatt Tokyo zajmuje 14 górnych pięter 52-piętrowego Shinjuku Park Tower. Jeszcze przed pobytem w hotelu w zeszłym miesiącu w ramach miesiąca miodowego prowadziłem kurs biznesowego języka angielskiego na jednym z pięter biurowych. Niejednokrotnie odwiedziłem New York Bar and Grill, słynne miejsce na najwyższym piętrze hotelu, w którym po raz pierwszy spotykają się bohaterowie Billa Murraya i Scarlett Johansson, Bob i Charlotte.Miejsce przyciąga wielu turystów.Na początku odcinka „Tokyo Nights” jego programu CNN Części nieznane, jest gdzie nieżyjący już Anthony Bourdain siedział, sącząc piwo, rozmawiając bezpośrednio do kamery o „transformacyjnym doświadczeniu” wizyty w stolicy Japonii po raz pierwszy.
To stara kwestia, ale w tym przypadku prawdziwa: samo miejsce jest postacią w filmie (jeśli nie, to niestety ludzie). Rozpoczynając swoją działalność w Stanach Zjednoczonych od limitowanej premiery w Los Angeles 12 września 2003 r., Utracony sens po tłumaczeniu pojawił się piętnaście lat temu i pokazał zachodnim światu ostateczną kinową wizję Tokio. Żaden inny współczesny hollywoodzki film nie jest tak silnie utożsamiany z tym miejscem jak film Sofii Coppoli. Jednak na szerszym poziomie film można by ustawić niemal wszędzie. Usuń nazwane ustawienie i Utracony sens po tłumaczeniu trwa jako ponadczasowy film, który przywołuje nastrój samotności, romansu i znudzenia na tle wielkiego miasta. Pomimo niedostatecznej reprezentacji języka japońskiego i wielowarstwowego przywołania w tytule filmu na temat czegoś, co jest „zagubione”, to uczucie przekłada się i rzeczywiście dogłębnie rezonuje, przemawiając do każdegokto kiedykolwiekprzebywał poza domem lub czuł się wyobcowany w jakimkolwiek nowym środowisku.
Dwoje w samotności
Zanim Bob i Charlotte spotkają się, Utracony sens po tłumaczeniu nie spieszy się z pokazaniem tych dwojga samotnych ludzi prowadzących odrębne życie. Nasze pierwsze wprowadzenie do Boba pojawia się, gdy budzi się w taksówce mijającej wysokie neonowe gmachy Kabukicho dzielnica w Tokio. Nieważne głupi że jego taksówka jedzie w złym kierunku, z dala od celu jego hotelu, to ujęcie ma na celu ustalenie poczucia miejsca, co robi pięknie, gdy Bob mruga przez jet lag i siada na swoim miejscu, patrząc przez okno ze zdumieniem.
Instrumentalne „Girls” Death in Vegas nadaje tej chwili eterycznego charakteru. Późniejsze hollywoodzkie filmy rozgrywające się w Japonii Rosomak i Las ślizgali się samochodami po tym samym oświetlonym neonami odcinku, ale żaden z nich nie był w stanie odzyskać tej samej chwały. Taksówka Boba wysadza go w Park Hyatt Tokyo, gdzie między innymi wita go trans-pacyficzna wiadomość od żony, w której mówi mu, że zapomniał o urodzinach syna.
Han Solo umiera w Gwiezdnych Wojnach 7
Sam w swoim pięciogwiazdkowym luksusowym apartamencie widzimy Boba siedzącego na łóżku w szlafroku i kapciach, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Ten ikoniczny obraz zostałby wykorzystany do plakat filmu , którego slogan wymownie brzmi: „Każdy chce być znaleziony”. Pierwszy wypad Boba do jazzowego baru New York - gdzie żuje cygaro przy tej samej długiej, oświetlonej lampką ladzie, którą Bourdain zajmie dziesięć lat później w 2013 roku - zostaje przerwany, gdy jego słynna twarz zostaje rozpoznana przez kilku amerykańskich biznesmenów. Wraca do swojego pokoju, gdzie bezsenną ciszę jego pościeli przerywają kolejne wiadomości od żony, tym razem przesyłane faksem do jego pokoju o 4:20 rano.Odrażony, pasywno-agresywny ton wiadomości trwa.
Kiedy spotykamy Charlotte po raz pierwszy, jest zwinięta na parapecie, jak to ma w zwyczaju, patrząc przez Shinjuku arteria w nocy. Ona też nie może spać. Obie te osoby są w związkach, ale są jednakowo izolowane emocjonalnie. Chrapiący mąż Charlotte, John, grany przez Giovanniego Ribisi, jest fotografem, który konsekwentnie ją zaniedbuje, dając jej drobne zwolnienia w stylu: „Muszę iść do pracy”, ponieważ pozostaje pochłonięty własnymi zawodowymi zajęciami. W hotelu Bob zauważa Charlotte w windzie i nie jest to do końca miłość od pierwszego wejrzenia, ale ona posłała mu delikatny uśmiech, a potem jej nie było. Statki przepływające nocą.
Bob i Charlotte spotykają się później w barze New York, a Charlotte wysyła go na drinka, ale dopiero po 30 minutach filmu siedzą obok siebie, dzieląc się swoją pierwszą kpiącą sceną dialogową. Tak zaczyna się jeden z wielkich nieskonsumowanych romansów w historii kina (nieskonsumowany, z wyjątkiem rozdzierającego serce ostatniego uścisku z tajemniczym szeptem i pożegnalnym pocałunkiem w usta). Tokio wydaje się obce Bobowi i Charlotte, ale oczywiście oni sami są obcokrajowcami, przysłowiowymi nieznajomymi w obcej krainie. Film przesuwa oś w ich stronę, podążając za obcokrajowcami przemierzającymi metropolię, wykorzystując ją jako swój własny plac zabaw.
Wcześniej w tym roku napisałem przewodnik po witrynie turystycznej poświęconej wszystkim innym Utracony sens po tłumaczeniu miejsca filmowania wokół Tokio. 15 lat później nadal możesz śpiewać w tym samym zestawie karaoke Shibuya, w którym śpiewali Bob i Charlotte. Nadal możesz gotować własne jedzenie przy stole w restauracji shabu-shabu, gdzie usiedli naprzeciwko siebie, dzieląc niezręczny ostatni lunch.
Przygody Boba i Charlotte zainspirowały wielu gości Zachodu i Utracony sens po tłumaczeniu zajmuje szczególne miejsce w sercach wielu miłośników kina, w tym mnie. Mieszkanie w Tokio - przyjmowanie rozległych przedmieść jako mojego domu z dala od domu, do tego stopnia, że 90% ludzi w moim życiu, w tym moja żona, to teraz Japończycy - zdecydowanie zmieniło moje spojrzenie na to, co to oznacza. To sprawiło, że bardziej rygorystycznie zakwestionowałem film, dając ucho niektórym krytykom dotyczącym japońskiego przedstawienia.
Kwestia reprezentacji
Stosowanie etykiet gatunków nie zawsze jest produktywne, ale Utracony sens po tłumaczeniu jest tak dobrym romantycznym dramatem komediowym, jak kiedykolwiek był. To film, który miesza bzdury z tęsknotą, roześmiane chwile Murraya z opuszczonymi spojrzeniami z okna. Jednak uniwersalne motywy filmu są również ukryte pod warstwą kosmetyczną, która może nie zawsze przemawiać do wszystkich spoza wąskiego podzbioru zamożnych introspekcyjnych typów. Nominowany do nagrody dla najlepszego filmu, najlepszego reżysera, aktora i najlepszego scenariusza oryginalnego na rozdaniu Oscarów, film jest mocno osadzony w autorskiej perspektywie swojego scenarzysty-reżysera. Ale jak dobrze ten film gra w prawdziwym Tokio?
Utracony sens po tłumaczeniu nie ma takiej samej rozpoznawalności w Japonii (gdzie występuje pod tym samym tytułem w języku angielskim), jak w stanach. Jeśli zapytasz tutaj ludzi, nawet wielu mieszkańców Tokio nigdy nie słyszało o filmie. Dopiero gdy założysz swoje kinowe okulary i powiesz o tym jako „najlepszy film Billa Murraya po tej stronie Pogromcy duchów ”To przebłysk uznania dla faceta z Pogromcy duchów zaczyna formować się w ich oczach.
W zeszłym roku podczas Duch w powłoce wybielanie kontrowersji - co również wyraźnie dotyczyło Johanssona - rozpocząłem nieudany wywiad, w którym próbowałem zebrać opinie Japończyków na temat wielkiego remake'u anime na żywo w Hollywood (ponieważ w końcu to ich kultura była prawdopodobnie zawłaszczana). Szybko dowiedziałem się, że ludzie albo byli obojętni na ten film, albo wahali się, czy opowiadać o nim, biorąc pod uwagę rozdźwięk między ich własną populacją etnicznie homogeniczną (98,5% Japończyków) a problemami rasowymi i społecznymi występującymi w zróżnicowanym amerykańskim krajobrazie.
Jedną z osób, z którymi rozmawiałem, była jednak moja przyszła żona, która jest dwujęzyczna, ale nadal polega częściowo na japońskich napisach w filmach anglojęzycznych. Kiedy szukała pracy w college'u, wybrała się na wycieczkę po Park Hyatt Tokyo. widząc VIPa pokój, w którym gwiazda Ostatni samuraj, Tom Cruise zawsze zostawał. Podczas naszego wywiadu Utracony sens po tłumaczeniu naturalnie wyszło i chciałem usłyszeć również japońskie spojrzenie na ten film.
To jest częściowo przetłumaczony cytat mojej żony. Niektóre niuanse, które chciała przekazać, mogą zostać dosłownie utracone w tłumaczeniu:
„Mam dwie myśli Utracony sens po tłumaczeniu . Po pierwsze, mój obraz z tego filmu to smutny film. Tokio to samotne miasto. Samotna, smutna część tego filmu, tak naprawdę oddaje istotę prawdziwego Tokio. Ale były też inne części, które mi się nie podobały, ponieważ ogólne wrażenie jest takie, że film spoglądał z góry na Japończyków, wykorzystując ich tylko jako komediową dekorację tła. Nie chcemy, aby ludzie postrzegali nas jako małpy, które wykonują te wielkie głupie działania i nie mówią po angielsku. Wydawało mi się, że film zbytnio skupiał się na nietradycyjnej Japonii, z takimi rzeczami jak scena masażystów „premium fantasy” i sceny z życia nocnego w Shibuya. Nie chcemy pokazywać tylko neonowej Japonii. Takie jest zdanie obcokrajowca na temat Japonii. Może ten pogląd jest w pewnym sensie prawdziwy. Chcemy jednak pokazać piękno bogatej kultury Japonii i pozwolić światu zobaczyć to jako naszą publiczną twarz ”.
wąż przed ucieczką z Nowego Jorku
Prawdą jest, że większość japońskich bohaterów filmu sprowadza się do głupich ról. Utracony sens po tłumaczeniu śmieje się razem z oszołomieniem Boba (i czasami gwałtowną niecierpliwością), a niektórzy z nich wymawiają „l” i „r” w sposób nie do odróżnienia. To jest stereotyp zakorzeniony w prawdzie… jeśli przyjedziesz do Japonii i tak mocno trzymasz się amerykańskiego angielskiego jak Bob, możesz znieść podobne nieporozumienia ze słowami takimi jak „warga” i „zgrywanie” lub „lokator” i „Roger”. Problematyczne jest jednak to, że Bob nie próbuje porozumiewać się w miejscowym języku, a mimo to zachowuje się jak miejscowi, którzy robią wszystko, co w ich mocy, by spotkać się z nim na jego własnych angielskich warunkach.
Sprowadza japońskie postacie do statusu dekoracji wystawowych i ulgi komiksowej Utracony sens po tłumaczeniu wyrządzić krzywdę Japończykom? A może niezdolność Boba i Charlotte do sensownego połączenia się z miejscowymi jest niezbędnym punktem fabuły, o ile pozwala im znaleźć wzajemne towarzystwo w środku obcego miasta?
Te pytania pojawiały się w mojej głowie w zeszłym roku podczas wywiadu i teraz wydają się one o wiele bardziej aktualne, biorąc pod uwagę niedawny sukces Bajecznie bogaci Azjaci . Tak bardzo, jak kocham Utracony sens po tłumaczeniu (wystarczy, by prawdopodobnie zaliczyć to do jednego z 10 moich ulubionych filmów wszechczasów) , to jest jak Blade Runner 2049 , film, który pozornie kocha kulturę azjatycką, ale nie lubi azjatyckich postaci .
W pewnym momencie filmu Charlotte wspomina, że ona i John mają przyjaciół w Tokio, ale pomimo części „Charlie Browns”, istnienie tych przyjaciół nigdy nie przejawia się w żadnej ważnej roli mówiącej. (Porównaj to z Cruise'em Ostatni samuraj , kolejny hollywoodzki film z 2003 roku, którego akcja toczy się w Japonii, który pomimo wszystkich swoich wybawczych błędów, przedstawił globalnej publiczności japońskich aktorów, takich jak Ken Watanabe Hiroyuki Sanada .) Gdybyśmy na przykład widzieli Charlotte zwierzającą się swojej najlepszej japońskiej przyjaciółce, czy uczyniłoby to film lepszym pod względem reprezentacji? A może problem polegałby na tym, jak film sprowadza japońskie postacie do poziomu symbolicznych pomocników?
