23 czerwca 2010 roku byłam umówiona na rozmowę Jon Turteltaub , dyrektor Skarb narodowy filmy i nadchodzące filmy Disneya Uczeń czarnoksiężnika .
Obudziłem się wcześnie rano i udałem się do Apple Store w The Grove, aby odebrać nowy iPhone 4, który zarezerwowałem. Plan był taki, że czekałem kilka godzin w kolejce po nowy telefon, żeby wziąć udział w rozmowie. Czekałem w kolejce na trzy poprzednie premiery iPhone'a w jednym z flagowych sklepów Apple w centrum San Francisco. Spodziewałem się, że będzie to szybkie i bezbolesne (lub przynajmniej szybsze i mniej bolesne, niż się okazało). Kilka godzin, które spodziewałem się czekać w kolejce, szybko zamieniło się w wielokrotność tego. I zanim zbliżał się planowany termin rozmowy kwalifikacyjnej, znalazłem się blisko pierwszej linii. Czekałem cały dzień i niestety musiałem wybrać między nazwaniem tego całkowitą stratą moich 10 godzin i pośpieszeniem się na rozmowę kwalifikacyjną, albo anulowaniem czatu i odebraniem iPhone'a. Nie zrozum mnie źle, gdybym wiedział na początku dnia, że będę musiał wybierać, nigdy nie stanąłbym w kolejce (właściwie, gdybym wiedział, że będę czekał w kolejce 11 godzin, nigdy by nie stanął w kolejce…). Zadzwoniłem do Disneya, żeby zobaczyć, co powinienem zrobić, a oni powiedzieli mi, że prawdopodobnie mógłbym przełożyć rozmowę na inny dzień i godzinę, co było dużą ulgą.
Dzięki wspaniałym publicystom Disneya mogłem spędzić czas z Jonem przez telefon w następnym tygodniu. Zanim rozmawiałem z Jonem, spędził już tydzień pełen prasy, międzynarodowej, krajowej i telewizyjnej. Postanowiłem, że najlepiej będzie zadać mu kilka pytań, w większości odbiegających od normy. Zła sytuacja okazała się najlepszym możliwym rezultatem - rozmawiałem z Jonem przez ponad 30 minut. Dla tych z Was, którzy nie wiedzą, normalny wywiad 1: 1 trwa 10-15 minut, co skutkuje bardzo szybkim tempem, ponieważ ankieter zwykle stara się wcisnąć wszystkie swoje pytania. Wywiad, który zamierzasz przeczytać po skok ma znacznie inne tempo (prawdopodobnie dlatego Turteltaub pozwolił mi przekroczyć zaplanowany piętnaście minut).
Rozmawiamy o tym, jak Jon rozpoczął karierę z Trzech ninja , Bycie zaszufladkowanym jako reżyser filmów dla dzieci, Jak Zjawisko pierwotnie miał być gwiazdą Harrison Ford i Holly Hunter , Zostanie „zaskakująco dobrym” reżyserem, Będąc populistycznym reżyserem filmowym, który otrzymuje niezbyt dobre recenzje od krytyków / filmowych snobów, rozczarowania Skarb narodowy 2 , możliwość Uczeń czarnoksiężnika sequel, Jak zaangażował się w Uczeń czarnoksiężnika , Chodzenie do liceum z Nicolasem Cage'em i pokonanie go za główną rolę w szkolnym przedstawieniu, jak to jest być częścią „produkcji Jerry'ego Bruckheimera”, splatać naukę z magią, zdecydować się nie filmować filmu w 3D , wybór, aby nie konwertować go do formatu 3D, Balthazar's Warehouse of Magical Artifacts, The Easter Eggs ukryte w filmie, Gdzie zniknęły artefakty i możliwości kontynuacji, kręcenia filmu na miejscu w Nowym Jorku i zamykania ruch uliczny na Times Square przez pięć nocy, kłopoty związane z nakręceniem filmu z „jakąkolwiek głębią lub o jakimkolwiek znaczeniu społecznym” (nawiązując do biografii Greenpeace, którą tworzy), Awatara , i więcej.
Przeczytaj cały wywiad po skoku.
Peter: Jak leci Jon?
Jon: Cześć, jak się masz?
Peter: Dobrze.
Jon: Idziesz zobaczyć Twilight, zamiast rozmawiać ze mną?
Peter: Czekaj, co? Co się stało?
Jon: Poszedłeś na premierę Zmierzchu? Czy nie tak się stało?
Peter: Nie, nie, nie. Co się stało, tego dnia byłem w kolejce do iPhone'a i dotarłem tam o 7 rano.
Jon: Och, zgadza się! Linia iPhone'a…
Peter: Tak, zanim była 16:00 na wywiad, byłem już prawie na miejscu. I nie mogłem się przekonać, że nie będę marnował całego dnia! [śmiech]
Jon: Dokonałeś bardzo dobrego wyboru.
Peter: Cieszę się, że w końcu mogę z tobą porozmawiać, więc w końcu się udało.
Jon: Spróbuję to zrobić za mniej niż dziewięć godzin.
Peter: [śmiech] Większość ludzi zna cię z filmów o skarbie narodowym. Ale twoja kariera zaczęła się ponad dekadę, zanim połączyła się z Nicolasem Cage'em. Czy możesz nam trochę opowiedzieć o swojej dotychczasowej karierze?
Jon: Zacząłem robić niskobudżetowe filmy w czasach, gdy ludzie robili niskobudżetowe filmy, do których nikt nigdy nie chodził ani nie widział. Jak naprawdę niskobudżetowe gówniane filmy. Na przykład niskobudżetowe filmy za 500 000 dolarów. I mój naprawdę wielki przełom nastąpił, kiedy nakręciłem super niskobudżetowy film o karate dla dzieci pt. Trzech ninja ”. A ten film nie został wyprodukowany przez Disneya, ale został kupiony przez Disneya. I w ten sposób zaproszono mnie do polubienia prawdziwych prac związanych z kręceniem filmów zamiast przerażających, okropnych dziecięcych karate.
Peter: Cóż, nawet ten film stał się kultowym klasykiem dla dzieciaków lat 90-tych.
Jon: Muszę ci powiedzieć, to takie zabawne. Dzieci, które urodziły się po 1980 roku, znają i kochają ten film. Zwykle potrafię określić, ile lat ma ktoś, na podstawie których moich filmów mu się podoba. Zdecydowanie grupa „Three Ninjas” pokrywa się z grupą „ Cool Runnings ”Grupy.
Peter: Och, zdecydowanie.
Jon: Wiele dzieciaków pokochało „Cool Runnings”, które widziało na DVD. Nigdy nie widzieli go pierwotnie, kiedy wyszedł w kinach. To był mój pierwszy film, który zrobiłem, „Cool Runnings”, pierwszy, który zrobiłem dla studia. Okazało się, że wszystkich zaskoczyło i zakończyło się dużym sukcesem. Po „Three Ninjas” i „Cool Runnings” jedynymi filmami, które wysłałem, były filmy dla dzieci. Wszystko było filmem dla dzieci. Każdy scenariusz przedstawiał jakiegoś chorego dzieciaka i jakieś zwierzę, które było jego najlepszym przyjacielem.
Peter: [śmiech]
Jon: [śmiech] Więc desperacko szukałem prawdziwej komedii romantycznej, ponieważ to był jak prawdziwy film dla dorosłych. Po długich poszukiwaniach i wielu przesłuchaniach udało mi się znaleźć „ Kiedy spałaś ”.
Peter: Tak, to był solidny film.
Jon: Tak, dziękuję. Myślę, że miał być jak duży film dla dorosłych z dużymi dorosłymi aktorami. A potem się podpisałem, a potem wszyscy duzi dorośli aktorzy postanowili tego nie robić. Potem musieliśmy wrócić do przesłuchań. Myślę, że to było… Z jakiegoś powodu czuję, że tak powinno być Harrison Ford i Holly Hunter w jednym punkcie. A potem, gdy zostałem zatrudniony, po prostu zdecydowali, że wolą nie robić tego filmu. Więc po prostu poszliśmy i zaczęliśmy przesłuchanie. I tak właśnie połączyliśmy Sandrę Bullock i Billa Pullmana. A potem, oczywiście, po tym filmie każdy scenariusz, który otrzymałem, był komedią romantyczną, dopóki Disney nie wysłał mi „ Zjawisko ”, A Jon Travolta był już do tego przywiązany. To było jak film dla dorosłych. Pomyślałem: „OK, to się naprawdę liczy”. Wiesz, to zabawne. „Fenomen” wypadł dobrze i był jak czwarty film z rzędu, w którym ludzie mówili, że był zaskakująco dobry. To był film po filmie z naprawdę niskimi oczekiwaniami, które ludzie w końcu polubili. Z jakiegoś powodu każdy mój film kończy się w ten sposób. Nie wiem dlaczego. Pomyślałem, że kiedy robiłem filmy „Skarb narodowy” z Jerrym Bruckheimerem i Nicem Cage'em, ludzie będą mieli bardzo wysokie oczekiwania i powiedzą: „Wow! Oto wielki, zabawny film akcji! ” Nie. To samo.
Peter: Jesteś „zaskakująco dobrym” gościem.
Jon: Dokładnie. I znowu to słyszę w tym filmie! To szalona sprawa. Kiedy siedziałem w śmieciach, ludzie szli… Nie mówią „Hej, świetny film”. Mówią: „Wiesz co? Naprawdę mi się podobało!' Było oczywiste, że będzie źle, a jednak im się podobało!
Peter: Więc to prawie jak zniewaga, prawda? Na przykład…
Jon: Oczywiście, że tak! I nie mogę się doczekać, żeby wiedzieć, co mam zrobić, żeby ludzie oczekiwali, że moje filmy nie będą do niczego? Najwyraźniej jestem filmowcem, którego filmy są do dupy, a potem naprawdę dobrze sobie radzą. Więc może to będzie moja nisza.
Peter: [śmiech] Cóż, wydaje się, że coś z tobą jest w tym, czy robisz dużo, powinienem powiedzieć, filmów populistycznych, które są lubiane przez kinomanów, ale zawsze wydaje się, że naprawdę ... lub nie zawsze wydaje się, że , ale wydaje się, że regularnie otrzymuje złe recenzje od krytyków i filmowych snobów.
Jon: Okropne recenzje… To zabawne. Dostałem świetną recenzję „While You Were Sleeping” od Janet Naslin [sp] w New York Times i oprawiłem ją. A ja planowałem oprawić wszystkie moje naprawdę dobre recenzje z New York Timesa, ale skończyły się one na „While You Were Sleeping”.
Peter: [śmiech]
Jon: Więc to po prostu siedzi tam samo. Nie wiem, co jest w moim stylu, co sprawia, że ogół krytyków mną gardzi, ale jest coś, co sprawia, że widzowie w takim kinie zwykle nie są krytykami filmowymi. I nie jestem pewien, co to jest. I nie jestem pewien, czy powinienem zmienić to, co robię, ponieważ wydaje się, że wszystko idzie dobrze.
Peter: Cóż, tak na marginesie, naprawdę pokochałem pierwszy National Treasure i bardzo lubiłem „Sorcerer’s Apprentice”. To zabawne, że wiele osób…
Jon: Więc tak dla przypomnienia, nie podobał ci się drugi „National Treasure”? Widzicie, tak właśnie słyszą neurotyczni Żydzi.
Peter: Wiesz co? Lubię to. „Podobało mi się to bardziej, niż myślałem, że zamierzam…” [śmiech]
Jon: [śmiech]
Peter: Wiesz co? Mój problem z drugim Skarbem Narodowym polegał na tym, że było zbyt wielu rodziców. Czułem się rozkojarzony… i słyszałem tę skargę od kilku osób.
Jon: Ciekawe!
Peter: Zastanawiałem się, co o tym sądzisz. Słyszałeś to i czy to wpłynie na trzeci film?
Jon: Prawdopodobnie nie jestem dobrym sędzią, ponieważ dla mnie… Wiesz, Jon Voight i Helen Mirren , i pomyślałem, że są cudowni… Czasami bardzo trudno jest dokładnie ocenić, co myślą widzowie, ponieważ ludzie są po prostu mili, kiedy rozmawiają z tobą osobiście. Chyba że, oczywiście, piszą dla gazety, w takim przypadku są naprawdę wredni, kiedy mówią o twoim filmie. Ale myślę, że rozumiem. Czy chodziło o to, że było po prostu za dużo wymiotów i za mało przygód?
Peter: Cóż, myślę, że trudno jest też wprowadzić nowe postacie. Na przykład chcesz jechać na tej samej przejażdżce z tymi samymi postaciami. „Kim jest ta nowa dama?” Wiesz co mam na myśli?
Jon: Racja. I jest to strzałem w dziesiątkę przez cały czas. To znaczy na pewno, kiedy… Nawiasem mówiąc, zgadzam się z tobą. Myślę, że powodem, dla którego ludzie chodzą do sequeli, jest ponowne zobaczenie postaci. Wiesz, w trakcie tych wywiadów ciągle jestem pytany: „Czy będzie kontynuacja” Uczeń czarnoksiężnika ? ”, Co jest głupim pytaniem przed premierą filmu. Jeśli film nie radzi sobie dobrze, nie ma znaczenia, jak dobry jest, odpowiedź brzmi: nie. Ale chodzi o ludzi, a jeśli publiczność ich lubi, to świetnie. Niektórym filmom się to udaje, a innym nie. Czasami jest to tylko chemia tego, kim jest nowy aktor i jak to działa. Ale całkowicie rozumiem twój punkt widzenia. I punkt wzięty za „ Skarb narodowy 3 ”Jeśli to kiedykolwiek zostanie zrobione.
Peter: A tak przy okazji?
Jon: Widziałem pisarzy siedzących w pokoju i piszących. To jest zakres.
Peter: [śmiech] Słyszałem, że zatrudniono nowych pisarzy. Czy to prawda, czy to tylko plotka?
Jon: Pisarze z „Sorcerer’s Apprentice” i „Prince of Persia” piszą „National Treasure 3”. Obserwowałem ich pismo. Widziałem, jak wchodzili i wychodzili na spotkania z producentami, aby omawiać różne rzeczy, a nie pokazano mi jeszcze żadnych faktycznych stron.
Peter: Jak związałeś się z „Uczniem Czarnoksiężnika”?
czy będzie kolejny film z awatarami?
Jon: Ach, Nick. Nick i ja byliśmy długą wersją, której nie musisz pisać lub nie musisz nic pisać. Nick i ja poszliśmy zobaczyć jego syna w przedstawieniu w Beverly Hills High School, gdzie Nick i ja graliśmy już wcześniej. Chodziliśmy razem do liceum, a on powiedział: „Mój syn gra. Jest na tej samej scenie, na której ty i ja graliśmy sztukę 27 lat wcześniej, chodźmy. ' Więc poszliśmy i to będzie lepsza, jeszcze dłuższa historia, którą opowiem w pewnym momencie. Po przedstawieniu powiedziałem: „Co robisz?”. Mówi: „Pracowałem nad zrobieniem pełnej funkcji z„ Ucznia czarnoksiężnika ”, co o tym myślisz?” i nie wiem, dlaczego inni nie widzą tego w ten sposób, ale pomyślałem, że to wspaniały pomysł. Sam pomysł, by wziąć to krótko, poszerzyć pojęcie czarownika i nauczyciela oraz młodego niezdarnego ucznia i ożywić czarowników w dzisiejszej kulturze, brzmiał po prostu świetnie. I dzięki Bogu, powiedziałem, że mi się to podoba, a on powiedział: „Czy chcesz to reżyserować?”. Powiedziałem: „Tak, proszę”.
(Peter się śmieje)
Jon: I powiedział: „Zobaczymy”. ponieważ przyniósł go również Jerry'emu i Disney był jego właścicielem, ale Disney w rzeczywistości go nie rozwinął. Pomysł wyszedł od Nicka. Dobrze, że byłem dla niego miły przy pierwszym filmie „Skarb narodowy”.
Peter: Tak, zdecydowanie. Kiedy chodziłeś do liceum w Beverly Hills, byłeś na tym samym wydziale teatralnym, czy właściwie znałeś Nic? A może było tak, jakby…
Jon: Tak, tak, byliśmy wtedy przyjaciółmi, graliśmy razem i spędzaliśmy czas razem, wszystko to. Nic jest właściwie o rok młodszy ode mnie i wygląda na dużo, dużo, dużo starszego.
(Peter się śmieje)
Jon: Ale tak, to takie dziwne, kiedy twoi koledzy z liceum stają się wielkimi i sławnymi ludźmi, ponieważ zawsze tak trudno jest dostrzec cokolwiek innego niż ludzi, którymi byli w liceum. Myślę, że to zawsze prawda, o nas wszystkich.
Peter: I był tam, kiedy nadal tworzyłeś filmy za 500 000 $, prawda?
Jon: Tak.
(Peter się śmieje)
Jon: Pamiętam, jak na studiach grałem kiepskie przedstawienia w suterenie akademika i widziałem magazyn GQ ze zdjęciem Nicka na okładce.
(Peter się śmieje)
Jon: Wszystko, o czym mogłem pomyśleć, to „TEN facet?”.
Peter: To zabawne.
Jon: To po prostu dziwne. Wyobraź sobie, co twoi rodzice muszą myśleć o twoim sukcesie. Chodzi mi o to, że twoi rodzice muszą być zawsze w szoku, że którekolwiek z ich dzieci dobrze sobie radzi.
Peter: Cóż, wyobraź sobie, co myślisz o swoim sukcesie w tej sztuce, w której ty i Nick byliście.
Jon: Stary, ja prowadziłem!
Peter: Och, byłeś liderem?
Jon: Byłem liderem w grze!
Peter: OK.
Jon: Jak myślisz, jak się czułem?
Peter: OK, więc byłeś…
Jon: Byłem liderem, myśląc, że faktycznie awansowałem do tej samej roli na prowadzenie. Dostałem prowadzenie, a on jako policjant pełnił dwie role.
Peter: Wow.
Jon: Co muszę powiedzieć, wiedząc, że jestem od niego znacznie lepszym aktorem…
(Peter się śmieje)
Jon: Kiedy zdobył nagrodę Akademii, udowodniłem tylko, że prawdopodobnie wygrałbym już trzy.
Peter: Czy przypominasz mu to cały czas na planie, czy…?
Jon: Przy każdej okazji.
(Peter się śmieje)
Jon: Jakiekolwiek nieporozumienia, to zabawne. Spektakl brzmiał „Nasze miasto”, a on w końcu zagrał „Constable Warren”, dobrze? To było dosłownie jak facet, który przeszedł raz przez scenę i powiedział: „Niezła noc”. Coś w tym stylu. Za każdym razem, gdy spieramy się na planie i na planie, z powodu czegoś, co powiem, mówię: „OK, Constable Warren, zrobimy to po swojemu”.
(Jon i Peter się śmieją)
Peter: I ciągle sprowadza cię z powrotem do kolejnych projektów, mam na myśli, że to dobrze.
(Peter się śmieje)
Jon: Zabawne jest to, że prawdopodobnie wolałby reżyserować w tym momencie. Uwielbia reżyserować.
Peter: Naprawdę? To jest coś, czego nie wiedziałem.
wojna nieskończoności, co się stało z walkirią
Jon: Tak.
Peter: The Sorcerer’s Apprentice to twoja trzecia współpraca z Jerrym Bruckheimerem?
Jon: Tak.
Peter: Możesz trochę o tym porozmawiać?
Jon: Cóż, właściwie próbuję przypomnieć sobie życie sprzed Jerry'ego Bruckheimera. Miałem teraz dziesięć lat z rzędu, w ciągu dziesięciu lat nakręciłem trzy filmy, wszystkie z Nickiem i Jerrym.
Peter: A Bruckheimer poszedł z Michael Bay do ciebie, prawda?
Jon: Tak… szorstki.
Peter: Co stawia dziwne…
Jon: Cóż, lubimy myśleć, że przeszedł od Michaela Baya do Gore'a Verbinskiego, a potem w pewnym sensie uzupełniłem luki.
(Peter się śmieje)
Jon: Byłem czymś w rodzaju dodatkowej pracy. Wiesz, praca z Jerrym jest fascynująca, ponieważ każdy ma tak mocne i zdecydowane wyobrażenie o tym, kim mógłby być, zanim zaczniesz z nim pracować. Bardzo rzadko zdarza się, aby był znany producent i producent sygnowany. Jako reżyser zawsze zmagasz się, bez względu na to, jaki film robisz, aby uzyskać własny ślad w filmie. Ale jeśli chodzi o Jerry'ego, także walczysz o to, by odnieść sukces w filmie. Że wygląda i czuje się jak w filmie Jerry'ego Bruckheimera.
Peter: Tak, Jerry Bruckheimer to marka.
Jon: Dokładnie. Jako obserwator filmów chciałem robić filmy Jerry'ego Bruckheimera. Gdy tylko go reżyserowałem, chciałem robić filmy Jerry'ego Bruckheimera, ale chciałem też robić filmy Jona Turteltauba. Jesteśmy takim dziwnym małżeństwem, ponieważ myślę, że banalna wersja jego filmów lub moich filmów nigdy nie znalazłaby się na tej samej półce wideo.
Peter: Tak.
Jon: Wyobrażasz go sobie jako zgrabnego, błyszczącego i pełnego akcji, a ja jestem kimś w rodzaju związku, komediowego gościa. To są nasze stereotypy iw rezultacie myślę, że naprawdę zaprowadził mnie do nowego miejsca jako filmowca. Rozgałęzia mnie i popycha do bardziej kinowych filmów. Jednocześnie trzymałem się swoich pistoletów, a on faktycznie zachęcał do trzymania filmów w moim królestwie i upewniania się, że postacie są bogate i prawdziwe, mają poczucie humoru, a film ma serce i emocje. Myślę więc, że odnieśliśmy sukces w wyniku połączenia naszych dwóch stylów.
Kobieta: Jest czas na jeszcze jedno lub dwa pytania.
Peter: Jeszcze dwa pytania?
Kobieta: Tak.
Jon: O rany, lepiej, żeby byli dobrzy.
(Śmiech kobiety)
Peter: OK, wracając do Sorcerera.
Jon: W porządku, oto moja wersja: „Powiedz mi wszystko, co wiesz o…”, widzisz, że właśnie tam omijasz tych cholernych ludzi z Disneya.
Peter: Tak, opowiedz mi wszystko o filmie! Nie, bardzo podobał mi się sposób, w jaki film próbuje utkać naukę i magię.
Jon: Super. To było dla mnie naprawdę ważne. Czuję i czułem, że po prostu przedstawiamy magię jako coś, co nie jest ugruntowane i nie jest oparte na żadnej rzeczywistości, będzie się to wydawać czysto wymysłem we współczesnym kontekście. Że po prostu czarownicy poruszają nosami i coś się dzieje, będzie to jak odcinek „I dream of Genie”. Chcesz osadzić go na czymś wiarygodnym, aby zarówno marzyciele, jak i cynicy mogli docenić przygodę, jaką jest ten film.
Peter: Jestem pewien, że często zadaje się ci to pytanie, ale dlaczego film nie został nakręcony w 3D?
Jon: Czy chcesz standardowej odpowiedzi, której udzielam, kiedy Disney słucha, czy prawdziwej odpowiedzi?
Peter: Cóż, zamierzamy wydrukować odpowiedź, więc jakąkolwiek odpowiedź chcesz udzielić.
Jon: Wiesz, dam ci szczerą odpowiedź. Dwa i pół roku temu, kiedy zaczynaliśmy, właśnie widziałem wykład Jamesa Camerona na temat 3D, poszedłem do Disneya i powiedziałem: „To idealny film 3D”. A oni powiedzieli: „Nie, to jest za drogie. Nie ma wystarczającej liczby teatrów i prawdopodobnie to tylko sztuczka ”.
(Peter się śmieje)
Jon: Goofy.
Peter: Cóż, cieszę się, że nie opublikowałeś konwersji, ponieważ wiele z nich wygląda dość okropnie.
Jon: Och, myślę, że to kiepskie i myślę, że to kłamstwo. Widzowie, jeśli jeszcze nie stali się sprytni, muszą sprytnie podejść do tego. Bardzo się mylę, kiedy próbujesz ich do czegoś oszukać. To jak kolorowanie filmu.
Peter: Jednym z innych miejsc, które pokochałem w filmie, był Magazyn Magicznych Artefaktów Baltazara. Wydawało się to prawie jak nadnaturalna wersja magazynu pod koniec „Poszukiwaczy zaginionej arki”. Gdzie na przykład są historie o każdej z tych rzeczy.
Jon: Jeśli każda mała rzecz ma całą historię, prawda.
Peter: Czy rozmawiałeś z pisarzami o tym, jakie przedmioty powinny znajdować się w tym pokoju, czy to wszystko jest kierownictwo artystyczne?
Jon: Tam, gdzie dużo o tym rozmawialiśmy, było z projektantem produkcji i komodami oraz o tym, jakie rzeczy muszą być w tym pokoju. Właściwie Oren Aviv, który był wówczas prezesem produkcji, również naciskał, mówiąc: „Upewnij się, że jest tam przynajmniej kilka rozpoznawalnych rzeczy. Ponieważ będzie to naprawdę zabawne dla publiczności ”.
Peter: Cóż, jakie jajka wielkanocne możemy tam znaleźć?
Jon: Widzisz, wiele z tego zostaje wyciętych. Z pewnością mamy do czynienia z lampą Alladyna dość oczywiste.
Peter: Tak.
Jon: Głowa w słoiku to nic, ale zawsze myślałem, że przypomina mi w bardzo nieprzyjemny sposób „Silence of the Lambs”.
Peter: Hmm.
Jon: Ale jeśli przyjrzysz się naprawdę uważnie, znajdziesz oryginalnego Pinokio.
Peter: Och, naprawdę?
Jon: A jeśli zostaniesz do końca napisów końcowych, zobaczysz oryginalną czapkę czarownika, którą Mickey nosił w „Fantasia”.
Peter: Tak, widziałem to.
Jon: To na samym końcu. Próbuję pomyśleć, ponieważ tak wiele z tego zostało wyciętych. Wokół pokoju są zdjęcia z Fantazji, które tam wkradliśmy. Jest tam wiele różnych małych, dziwnych artefaktów i rzeczy. Powinienem przyjrzeć się temu trochę dokładniej, przy wszystkich wyjściach. Co dziwne, skończyło się na tym, że wykorzystaliśmy ujęcia, w których był Nick Cage, zamiast bardzo dobrych rekwizytów.
Peter: Zastanawiałem się przez cały film, gdzie podziały się te artefakty i czy wszyscy mają demony, czy wiesz? Po tym filmie Nic Cage musi szukać na całym świecie, próbując…
(Peter się śmieje)
Jon: Dowiedz się, co stało się z publiczną aukcją wszystkich jego rzeczy w Nowym Jorku?
Peter: Tak. To powinna być kontynuacja.
Jon: Cóż, możemy się tego dowiedzieć w sequelu. Pomyśl o tym, uh, tak, to jest dokładnie to, co jest kontynuacją.
(Peter się śmieje)
Jon: Ale tak naprawdę o tym rozmawialiśmy, była scena w filmie, która nigdy nie została nakręcona, w której ta stara rosyjska rodzina kupuje wazę z aukcji miejskiej, aby wyjaśnić, w jaki sposób faktycznie ją zdobyli. Miało tam być cała masa innych rzeczy, a potem rozmawialiśmy o tym, kto może kupować inne rzeczy za jakie inne części innych filmów, ale nigdy nie wiadomo.
Peter: Ciekawe i moje ostatnie pytanie, ponieważ wydaje się ...
Jon: Nawiasem mówiąc, wszystko zależy od ciebie.
Peter: Och, to ulga!
Jon: Jeśli naprawdę chcesz, aby sequel powstał, musisz przekonać 60 milionów Amerykanów, aby obejrzeli ten film w jednym artykule.
Peter: W moim jednym artykule? Nie sądzę, żebym miał taką moc, ale doceniam pewność siebie.
(Peter się śmieje)
Jon: OK…
Peter: Inną rzeczą jest kręcenie w Nowym Jorku. Pokazujesz nam w Nowym Jorku, że wydaje mi się, że wiele filmów w ciągu ostatnich dziesięciu lat pokazało ten błyszczący, Nowy Jork, a Twój Nowy Jork naprawdę wygląda bardziej szorstko i prawie przed Giuliani Nowy Jork .
(Śmiech Jon)
Peter: Zastanawiasz się, czy mógłbyś o tym porozmawiać i czy mógłbyś również porozmawiać o kręceniu w plenerze.
Jon: Cóż, znowu kontrast między magią, która wydaje się tak nierealna, a Nowym Jorkiem, który jest tak rzeczywisty, był ważną częścią tworzenia tego filmu dla nas. Co oznaczało, że naprawdę musisz wyjść na ulice i pokazać, jak naprawdę wygląda Nowy Jork, a więc wiele z tego dotyczy architektury i naprawdę czujesz, że jesteś w rodzaju Nowego Jorku, w którym ludzie mogliby żyć i nikt by nie zauważył, że istnieje czarownik idący ulicą. Oznacza to, że nie kręci się fontanny przed hotelem Plaza, tylko kręci się na mniejszych ulicach SoHo i tym podobnych. Ludzie mieszkają bardziej w Nowym Jorku, niż tylko pocztówkach z Nowego Jorku. Wszyscy znają Chinatown, ale rzadko ktoś tam kręci.
Peter: Tak, zwykle jest kręcony w Toronto lub na zapleczu…
Jon: Dokładnie. Nowy Jork sprawił, że przyjazd był dla nas bardzo zachęcający i zrobili wszystko, co w ich mocy, aby nam to ułatwić. Te duże zachęty podatkowe, które naprawdę sprawiają, że film jest znacznie bardziej przystępny cenowo i pomagają w lokalizacjach i tego typu rzeczach, a także są niezwykle cudowne, że są gospodarzem wielkiej premiery we wtorek. To powiedziawszy, nie jest tak, że strzelanie do nich również nie jest bólem karku. Parkowanie piętnastu ciężarówek w dowolnym miejscu jest trudne, ale na Manhattanie to szaleństwo. Wiesz, że kiedy tam kręcisz, będzie głośno. Kręciliśmy tam o 3 nad ranem, niektóre sceny z jazdy, więc jedziemy ciężarówką, która holuje Nicka i Jaya Baruchelów w samochodzie i znikąd zawsze będzie tłok. Trzecia rano. Gdybyśmy zatrzymali się na światłach, byłby tłum i powiedziałbym, że połowa ujęć, gdybyś usłyszał surowy dialog, który ktoś krzyczał „Yo, Nick, whattup ?!” w tle i to jest w pewnym sensie zabawa w Nowym Jorku, ale zdecydowanie pasuje do terytorium.
Peter: A właściwie zamknąłeś Times Square?
Jon: Zamknij Times Square, żeby kręcić rzeczy akcji. Zamknij 6th Avenue na około cztery lub pięć nocy.
Peter: Wow.
Jon: Teraz mówimy, żeby go wyłączyć, ale nie wyłączamy go w godzinach szczytu. Masz ochotę od 22:00 do 5:00, od niedzieli wieczorem do środy wieczorem. Coś takiego, w najmniej pracowitym czasie.
Peter: Wciąż robi wrażenie.
Jon: 5th Avenue. Zamknęliśmy również Piątą Aleję. Teraz zamknięte, zamknięte nie zawsze oznacza zamknięte. Zamknięty oznacza, że kręcisz tam i jest zamknięty, ale ludzie nadal mogą tam chodzić, a jeśli zdarzy się, że samochód skręci na ulicy, to twój problem, a nie ich. Zawsze jest pas dla pojazdów ratunkowych, więc jedziesz ulicą, ale są tam pachołki w górę iw dół ulicy, na których musi iść policja i straż pożarna, a następnie używasz efektu wizualnego, aby pozbyć się wszystkich pachołków. Mimo to był taki moment, w którym stałem, myślę, że na Siódmej Alei szedłem środkiem ulicy o trzeciej nad ranem i myślałem o Sinatrze, mówiącym, że jeśli możesz tam dotrzeć, zrobisz to wszędzie i myślę „Cóż, to nie jest takie złe”.
(Peter się śmieje)
Peter: Cóż, mam nadzieję, że się uda, mam nadzieję, że dobrze.
Jon: Czy jesteś Kanadyjczykiem?
Peter: Nie, nie jestem Kanadyjczykiem.
Jon: Skąd jesteś?
Peter: Pochodzę z okolic Bostonu.
Jon: Z „jak z okolic Bostonu”?
jest sokół milenijny w łotrzyku?
Peter: Cóż, poza Bostonem. Jak na przedmieściach Bostonu.
Jon: Czyż całe Massachusetts nie jest przedmieściem poza Bostonem?
Peter: Nie, cóż, jesteś albo na przedmieściach Worcester, albo Springfield albo Bostonu.
Jon: Och, Springfield. Nikt tam nie mieszka.
Peter: Tak. (śmiech)
Jon: Nawet ludzie, których znam w Amherst, mówią „Och, jestem spoza Bostonu”. tylko próbuję zakryć ich tyłek. Worcester, czy byłeś kiedyś na WPI?
Peter: Czekaj, co to jest WPI?
Jon: Worcester Polytechnic Institute.
Peter: Nie, nie, nie mam.
Jon: Wow. Muszę iść, to straszne.
(Peter się śmieje)
Jon: Och, właściwie tam byłem. Mówił tam o meczu baseballowym, spiker baseballowy. To wszystko, o co nie prosiłeś, ale masz.
Peter: Cóż, byłem w Fenway, to wszystko, czego potrzebuję.
Jon: Jest dużo lepiej.
Peter: Jedyną rzeczą, o którą chciałem cię zapytać, jest to, co dalej, czy to Green Peace?
Jon: Cóż, dzięki, że zauważyłeś. Pracujemy nad tym. Bardzo ciężki film w dzisiejszych czasach do nakręcenia studia. Filmy o dowolnej głębi i znaczeniu społecznym, bez względu na wszystko, bez względu na to, jak duże i jak interesujące się unikają. To może być to.
Peter: Co jest zabawne, ponieważ Avatar był takim filmem lub miał tego rodzaju przesłanie.
Jon: Tak, ale nikt o tym nie wiedział, dopóki tam nie dotarli. Gdyby film nosił tytuł „To biedne drzewo”, nie wiem, czy ktoś by poszedł.
Peter: Prawdopodobnie nie.
Jon: Otóż, gdyby to „That Poor Tree” Jamesa Camerona, wszyscy by poszli. Więc zobaczymy. Właściwie to pracuję nad filmem o Teddym Roosevelcie i zobaczymy. Zobaczymy. Jeszcze nie wiem, jest odpowiedzią na to pytanie.
Peter: Jeszcze nie wiem. DOBRZE. Cóż, życzę powodzenia i pozwolę ci odejść, bo chyba słyszałem, że masz dziecko, prawda?
Jon: Mam 12-tygodniowe dziecko, które konkuruje z 2 i pół-letnim synem. I muszę powiedzieć, że życie jest całkiem niezłe.
Peter: Cóż, rozmowa z tobą to przyjemność, pozwolę ci wrócić do rodziny.
Jon: Wielkie dzięki. To był zaskakująco dobry wywiad. Widzieć! To okropne, prawda!
[śmiech]
Peter: Dziękuję Jon.
Jon: W porządku. PA pa.
